Ακούμε συχνά οτι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν δρόμοι, αλλά η αλήθεια είναι διαφορετική: η Ελλάδα έχει ένα από τα πυκνότερα δίκτυα αυτοκινητοδρόμων – αυτό που δεν έχει στην πραγματικότητα είναι πεζοδρόμια.
Εκτός από τις πολλές κακοτεχνίες, σπασμένες πλάκες καί άλλες τέτοιες παγίδες, η μεγαλύτερη έλλειψη που παρουσιάζουν τα πεζοδρόμια στην Ελλάδα είναι το ανεπαρκές πλάτος, συνέπεια της προτερααιότητας που έχει δοθεί στα αυτοκίνητα κατά την κατανομή του χωρου της πόλης. Αυτοί που πλήττονται περισσότερο από τις ανεπάρκειες των πεζοδρομίων είναι οι πιό αδυναμοι πεζοί, όπως τα άτομα με αναπηρίες, τα περισσότερα από τα οποία είναι θύματα τροχαίων συγκρούσεων ή παρασύρσεων. Η κατάσταση είναι τόσο άσχημη, ώστε κυριολεκτικά έχουν εξαφανιστεί από τους δρόμους. Έτσι γίνονται θύματα για δεύτερη φορά του αυτοκινητοκεντρικού μεταφορικού συστήματος, που αφού τους στέρησε τη σωματική τους ακεραιότητα, τους καταδικάζει στη συνέχεια σε ένα καθεστώς απάνθρωπου κοινωνικού αποκλεισμού. Οι υπόλοιποι πεζοί συχνά αναγκάζονται να περπατούν στο οδόστρωμα με κίνδυνο να σκοτωθούν ή να γίνουν και αυτοί ανάπηροι.
Η νομοθεσία για τα πεζοδρόμια στην Ελλάδα είναι διάσπαρτη σε διάφορα νομοθετήματα, ελλιπής και, στο βαθμό που υπάρχει, αντιεπιστημονική και ανεπαρκής για την προστασία της ζωής και των δικαιωμάτων κινητικότητας όλων. Συγκεκριμένα, το σχετικά πληρέστερο νομοθέτημα είναι η 52907/28.12.2009 απόφαση ΥΠΕΚΑ (ΦΕΚ 2621Β/2009) (ΕΔΩ).
Η απόφαση αυτή στηρίζεται στην υπόθεση οτι 70 εκατοστά ελεύθερο πλάτος διέλευσης πεζοδρομίου είναι επαρκής χώρος για την κίνηση των ανθρώπων με αναπηρικό αμαξίδιο (βλ. άρθρο 2 της απόφασης αυτής). Στην πραγματικότητα αυτό το πλάτος δεν αρκεί ούτε για να διασταυρωθούν δύο αρτιμελείς ενήλικες. Το πλάτος 1,50 μέτρο πεζοδρομίου ελεύθερου από εμπόδια, που σε όλο τον κόσμο αναγνωρίζεται ως το απόλυτο μίνιμουμ, η απόφαση αυτή το έχει αναγάγει στο μέγιστο και δεν προβλέπει τίποτε για πεζοδρόμια με μεγάλη κίνηση, όπως σε εμπορικούς δρομους. Ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα είναι οτι οι προδιαγραφές αυτές δεν επιβάλλονται, ούτε ελέγχονται από κανένα – ακόμα και τα 70 εκατοστά το παραπάνω νομοθέτημα δεν τα επιβάλλει, αλλά απλώς τα συνιστά (άρθρο 2). Οι διεθνείς προδιαγραφές (European Conference of Ministers of Transport, Improving transport for people with mobility handicaps, OECD 2000 (ΕΔΩ) επιβάλλουν ελεύθερο από εμπόδια πλάτος πεζοδρομίου τουλάχιστον 1,80-2,00 μέτρα και σε περιπτώσεις εμπορικών δρόμων ή πεζοδρομίων με μεγάλη κίνηση πεζών 3,00-3,50 μέτρα τουλάχιστον.
Το εξοργιστικότερο όμως είναι οτι και στις περιπτώσεις που ξοδεύονται χρήματα για τη βελτίωση, υποτίθεται, των πεζοδρομίων, αυτά καταλλήγουν στην κατασκευή και πάλι ανεπαρκών και ακατάλληλων για την προστασία των πεζών πεζοδρομίων. Μιά μικρή δειγματοληπτική έρευνα στα έργα που κατασκευάστηκαν τα τελευταία χρόνια μεσα από ευρωπαϊκά προγράμματα έδειξε οτι σπαταλήθηκαν μεγάλα ποσά σε έργα που απλώς καλωπίζουν, χωρίς να βελτιώνουν τα πεζοδρόμια, που παραμένουν ακατάλληλα για τη χρήση τους από άτομα με αναπηρίες, παραβιάζοντας, όχι μόνο την ελληνική, αλλά και την ευρωπαϊκή νομοθεσία, που απαιτεί τα έργα να μπορούν να χρησιμοποιηθούν από άτομα με αναπηρίες. Την έρευνα αυτή και ένα τυχαίο δείγμα των έργων μπορεί να το βρεί κανείς εδώ: http://enaspezos.gr/diafora/ee0.htm
Είναι καιρός να απαιτήσουμε πεζοδρόμια που να μπορούν να χρησιμοποιηθούν από όλους και να μπορούν να προστατεύσουν τη ζωή μας και τη σωματική μας ακεραιότητα. Εδώ: {http://enaspezos.gr/diafora/kataggelia.htm}   μπορείτε να βρείτε οδηγίες για το πώς είναι δυνατόν να κάνετε μία καταγγελία στις ευρωπαϊκή επιτροπή και να ζητήσετε σωστά πεζοδρόμια.